Tag: anegdoty

Elyta

Posted on      by     

Trwa tydzień bibliotek, a co za tym idzie podróżuję z jednej do drugiej na spotkania autorskie. Podróże kształcą. Coś w tym jest. Zwiedziłam m.in. Żagań (cudny!) i Wrześnię (bardzo ciekawa, zwłaszcza muzeum regionalne i odtworzona klasa szkolna z ławkami, tabliczkami i katedrą). No, ale podróż…

Czytaj dalej… Elyta

Z dymem, czyli wariatkowo w redakcji

Posted on      by     

Każdemu w redakcji raz na jakiś czas zdarza się coś głośno śpiewać. Nasila się to w okresie Bożego Narodzenia i Wielkanocy. Ale nie tylko. W każdym razie fakt, że ktoś w redakcji coś głośno śpiewa podczas pracy jest pewnego rodzaju normą. Repertuar nikogo nie dziwi….

Czytaj dalej… Z dymem, czyli wariatkowo w redakcji

Wredne ludzkie spojrzenie…

Posted on      by     

Było więc tak. Siedziałam w gabinecie i pracowałam. Nagle dobiegły mnie z kuchni krzyki Ulubionego. Był wyraźnie wzburzony, bo wykrzykiwał co następuje: – To, czego najbardziej nienawidzę to tej podłości w ludzkim spojrzeniu! Tego fałszu! Człowieku! Jak ty łżesz i kłamiesz! Jesteś wredny, fałszywy i…

Czytaj dalej… Wredne ludzkie spojrzenie…

Życie w cyrku

Posted on      by     

Kilkanaście lat temu moja znajoma zapadła na dziwną chorobę. Zaczęło się od… hm… suchości w cipce. Potem była suchość w ustach, nosie i oku. Ta ostatnia zaowocowała tym, że akomodacja oka zatrzymała się na odległości ok. 70 centymetrów. Innymi słowy jak coś podstawiła sobie pod…

Czytaj dalej… Życie w cyrku

Obrzydliwy ja – człowiek

Posted on      by     

Gdy w czwartek podczas biesiady literackiej Piotr Műldner-Nieckowski spytał mnie o fizjologię, o której sporo piszę i w książkach i na blogu, dopadła mnie refleksja. Coś się stało z nami – ludźmi. Przestaliśmy kochać swoje ciała. Brzydzimy się siebie. Brzydzimy się fizjologii. I jeszcze na…

Czytaj dalej… Obrzydliwy ja – człowiek

Klucz

Posted on      by     

Jeśli ktoś jeszcze ma wątpliwości, że jestem taką osobą, której przytrafiają się te rzeczy, które inni znają z głupich komedii pomyłek, to proszę. Oto  krótka historia o kluczu. Z powodu zamieszania związanego z monodramem na nic nie mam czasu. Nie mam go do tego stopnia,…

Czytaj dalej… Klucz

Z jednego pnia, czyli ja, jako Kargul z Warszawy

Posted on      by     

Gdy przeciętny Polak ogląda trylogię Sylwestra Chęcińskiego z Kargulem i Pawlakiem śmieje się nie tylko z treści, ale też z języka bohaterów. O ileż razy śmiałam się z tych dialogów. Nigdy nie przypuszczałam, że sama dla kogoś mogę być kimś w rodzaju Kargula lub Pawlaka….

Czytaj dalej… Z jednego pnia, czyli ja, jako Kargul z Warszawy

Pokolenie, które ustępuje

Posted on      by     

Kiedy miałam naście lat i ambicje literackie większe niż możliwości, pomysły i talent, Młodzieżowa Agencja Wydawnicza wydawała serię tomików wierszy pod wspólnym tytułem: „Pokolenie, które wstępuje”.  Trochę zazdrościłam publikowanym w nich autorom, ale tylko trochę. Czułam się prozaikiem i wiedziałam, że nigdy nie uzbieram wierszy…

Czytaj dalej… Pokolenie, które ustępuje

Ucinanie palca i kąsanie ręki, czyli jak trudno jest pomagać

Posted on      by     

W jednym z wydawnictw cały czas leży moja książka „Kamerą i piórem”, która mam nadzieję, że w końcu się ukaże. Jeden z jej fragmentów dotyczy historii sprzed mniej więcej dziesięciu lat. Przytoczę go tu nie bez powodu, ale o tym później. „Bohaterce bardzo chciałam pomóc,…

Czytaj dalej… Ucinanie palca i kąsanie ręki, czyli jak trudno jest pomagać

Dupa z cellulitem

Posted on      by     

Idiociejemy z pokolenia na pokolenie. A przynajmniej przez ostatnie lata skretynieliśmy niesamowicie. Słownik wyrazów obcych jest nam obcy do tego stopnia, że nie tylko do niego nie zaglądamy, ale chyba nawet nie wiemy, że istnieje. Nie ma to nic wspólnego z poziomem wykształcenia, bo rzecz…

Czytaj dalej… Dupa z cellulitem