Kategoria: Kultura

Powszednie jak chleb

Posted on      by     

Czy rozmawiać z dzieckiem o Powstaniu Warszawskim? Jak to robić? Moi rodzice nie mieli tego dylematu. Dlaczego? Powstanie było w moim domu tak powszednie, jak chleb. Ojciec miał 12 lat, gdy wybuchło. Do walki stanął jego starszy brat – Antek. Miał 15 lat, gdy 1…

Czytaj dalej… Powszednie jak chleb

Metropolis jest wszędzie

Posted on      by     

Miałam kiedyś znajomego, który uważał, że nie ma, co oglądać starych filmów. Jak polecałam mu coś, co było klasyką, kamieniem milowym w historii X muzy, dziełem, na temat którego historycy filmu napisali tomy, a sam Jerzy Płażewski wypisał na ten temat sto długopisów, czterdzieści rolek…

Czytaj dalej… Metropolis jest wszędzie

Knajpy kontra sąsiedzi

Posted on      by     

Stara piosenka „Jak dobrze mieć sąsiada” chwaliła sąsiedzkie stosunki. Ja, od kiedy mieszkam na Saskiej Kępie, twierdzę, że sąsiedzi to horror. Ostatnio mam malutki urlop od telewizji (wszystko przed obchodami 65 rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego) i nadganiam obowiązki pisarskie. Korzystając więc z odrobiny wolności snuję…

Czytaj dalej… Knajpy kontra sąsiedzi

Prawie jak bajki pana Jowialskiego

Posted on      by     

Legendy miejskie są prawie jak bajki pana Jowialskiego. I choć słowo PRAWIE często naprawdę robi wielką różnicę, to w przypadku bajek pana Jowialskiego i legend miejskich jest jednak pewna cecha wspólna. To moralizatorski wydźwięk! Wszystkie miejskie legendy (nawet te najgłupsze) są ostrzeżeniem, by czegoś nie…

Czytaj dalej… Prawie jak bajki pana Jowialskiego

I co z babcią?

Posted on      by     

Legendy miejskie krążą. Ostatnio znów wróciła do mnie anakonda. Opowiedziała znajoma. Tym razem akcja działa się u znajomej jej znajomej na Florydzie. Uśmiałam się i powtórzyłam historię koleżance z redakcji. Tej samej, która wtedy opowiadała, że to jej sąsiadka miała tę przygodę. Dziś koleżanka zmieniła…

Czytaj dalej… I co z babcią?

Czy pisarz powinien być piękny?

Posted on      by     

Choć zawsze interesowało mnie jak wygląda pisarz, którego książka wciągnęła mnie na amen, to jednak nigdy nie stawiałam mu żadnych wymagań, co do wyglądu. Jak dla mnie mógł być bez nóg, rąk, szczerbaty, a nawet śmierdzący. Przecież szłam do lóżka (lub wanny) nie z nim,…

Czytaj dalej… Czy pisarz powinien być piękny?

A jednak naprawdę się rozpadł :(

Posted on      by     

Jakieś dwa miesiące temu siedziałam na fotelu dentystycznym. Dentystę – zabójczo przystojnego pana, którego nota bene teraz widuję w reklamie – odwiedziła w gabinecie nastoletnia córka. – Tata! Pojedźmy na koncert Jacksona do Londynu – jęczała. – Nie chcę – odparł tata i żartobliwie rzucił:…

Czytaj dalej… A jednak naprawdę się rozpadł 🙁

Co katolik wie o chrześcijaństwie, czyli fatalny poziom historii w polskich szkołach

Posted on      by     

Gdy mój syn kończył podstawówkę, a było to kilka lat temu, zorganizowałam dla jego klasy wycieczkę po warszawskiej Pradze. Piesza wycieczka, której przewodnikiem był mój znajomy – bon vivant warszawskich przewodników – wiodła nas tzw. “trasą trzech religii”. Zaczynaliśmy w kościółku z kaplicą Matki Boskiej…

Czytaj dalej… Co katolik wie o chrześcijaństwie, czyli fatalny poziom historii w polskich szkołach

Najbardziej inspirujące jest życie

Posted on      by     

Najbardziej inspirujące jest życie Wywiad przeprowadzony ze mną przez Justynę Pycką z Tygodnika Siedleckiego. Publikowany w numerze 25 (1409) z 21 czerwca 2009 Rozmowa z MAŁGORZATĄ KAROLINĄ PIEKARSKĄ – Spotkałaś się z siedleckimi gimnazjalistami. Do czego próbowałaś ich przekonać? – Między innymi do tego, że…

Czytaj dalej… Najbardziej inspirujące jest życie

Jaka piękna żałoba, czyli ja po śmierci chcę zniknąć

Posted on      by     

Poniższy tekst jest odpowiedzią na artykuł: Stwierdziła zgon żyjącej kobiety; została zawieszona Miałam 20 lat, gdy pierwszy raz musiałam jak dorosły człowiek załatwiać czyjś pogrzeb. Historia była i jest na tyle straszna, że przez 10 lat jej nie opowiadałam, bo wpadałam w histerię. Potem już…

Czytaj dalej… Jaka piękna żałoba, czyli ja po śmierci chcę zniknąć