Uwaga! Nie jeść przy czytaniu!
Wiele miesięcy temu pewien pan pisał do mnie osobliwe listy o defekacji. Było ich kilka. W jednym z nich wyczytałam (pisownia oryginalna):
„kiszka stolcowa nie może być ofiarą pisarskiej wrażliwości poznawczej i trzeba umieć oddzielić ją od kału, a więc elementu bardziej hedonistycznego w tym konkretnym pani przypadku ja nie wiem, po co pani w ogóle pisze, proszę się więcej koncentrować na niepisaniu i proszę się wyciszyć wewnętrznie, to wpłynie korzystnie na jelito.”
W innym:
„Nie można delektować się wyjadaniem kupy z czyjegoś jelita, jednocześnie odgryzając darczyńcy kiszkę stolcową, która naturalnie jest bardziej pożywna, smaczna, ale to jest sprzeczne z historycznie ewoluującym imperatywem moralnym.”
Do dziś nie wiem, czym sprowokowałam te listy, więc zapewne jestem debilem, jak ów pan to sugeruje. W każdym razie wtedy odesłałam nadawcę do psychiatry i o sprawie zapomniałam. Miałam nawet wrzucić jego adres do blokowanych, ale z nadmiaru zajęć też wyleciało mi to z głowy. Pan zresztą przestał pisać. Dziś nadszedł list:
„Pani zasugerowała, abym poszedł do psychiatry, nie mając do tego uprawnień medycznych. Pisarzyna czwartej kategorii nie ma prawa wydawać diagnoz medycznych. To niemoralne w świecie wartości liberalnych oraz nieliberalnych. To zdradza manię na tle menopauzy albo na tle własnej zbydlęconej natury.
Pani powinna zrobić wiwisekcję swojej twórczości. Proszę teraz wdrapać się na stół albo biurko, rozkraczyć się i obesrać wszystkie swoje maszynopisy, łącznie z klawiaturą komputera. Jeśli jelito grube nie chce wydalić gówna, proszę podrapać je paznokciem wskazującego palca, nawet dyscyplinarnie raniąc odbytnicę. Paznokieć powinien być polakierowany na brązowo. Proszę starać się wybrać z kału wszystkie niestrawione elementy i jeszcze raz je zjeść. Wszystko powinno być strawione. Bo jeśli nie, to znów będzie Pani zmuszona obesrać swoją twórczość od nowa, no i oczywiście jeszcze raz skonsumować niesfermentowane części kupy. Być może trzeba będzie namawiać Panią do konsumpcji własnych sików. Pewien krakowski kompozytor po takiej wiwisekcji napisał wspaniałą sonatę na wiolonczelę, pierdzący tyłek i fortepian. Pani nigdy nie stworzy arcydzieła, ale jest szansa malutkiego postępu. Proszę dbać o higienę własnej sraki i po skończeniu srania oraz wyjadania niestrawionego kału trzeba dupę wytrzeć o ścianę. A potem to wylizać.
Rozumiem, że ma Pani odrobinę sprytu, aby wiwisekcja się udała. Nie potrzeba wielkiego rozumu, Pani móżdżek jest akurat odpowiedniej wielkości do przeprowadzenia tej prostej przecież procedury.
Proszę również nie pisać do mnie, bo jestem zajęty i nie zamierzam w tym roku poświęcić Pani więcej czasu. Ponadto nie chcę czuć tego paskudnego odoru towarzyszącego wiwisekcji.”
Najpierw siedziałam wmurowana i w tym porannym stuporze piłam poranną kawę mocno wytrzeszczając oczy. Pewnie z powodu niskiego ciśnienia i zaspania nie od razu skojarzyłam autora. (Jednak od czasu poprzedniej korespondencji minęło kilka miesięcy.) Ale chwile później ten „kał” i „odbyt” zaczęły mi coś przypominać… Ułożyłam listy w poczcie wg nadawców i… błyskawicznie znalazłam poprzednie. O matko! Na pewno nie mam uprawnień medycznych, więc może rzeczywiście nie powinnam odsyłać pana do psychiatry tylko do lekarza chorób wewnętrznych, albo do proktologa, a najlepiej pierwszego kontaktu – niech on zdecyduje. W końcu ma uprawnienia. Ale… co trzeba mieć w głowie, by do obcego człowieka pisać takie rzeczy? No i po co to robić? Jak ja kogoś nie lubię, nie szanuję itd., to omijam szerokim łukiem. Tymczasem z moich obserwacji wynika, że większość ludzi chce, by znienawidzony przez nich osobnik zniknął. Najlepiej w mękach. Czytelnik koprofag życzy mi wprawdzie tylko „obesrania” itp., ale podejrzewam, że w jego ustach to jest życzenie takie, jak śmierć. Zresztą chyba to ma być ta tzw. „usrana śmierć”.
Nie mam (jeszcze) menopauzy, problemów z jelitem ani jelitami w ogóle, nie używam brązowych lakierów do paznokci, a na biurku nie leżą maszynopisy, bo ze względu na dbanie o środowisko rzadko coś drukuję. Dlatego pytam: Jak żyć? Choć pewnie nadawca listu spyta: „Jak rzyć?”
Stanisław Lem powiedział podobno kiedyś takie słowa: „Nie wiedziałem, że na świecie jest tylu idiotów, dopóki nie zajrzałem do internetu.” Jak zdefiniowałby ten przypadek? Ale może to ja rzeczywiście mam coś z głową? Może to zupełnie normalna korespondencja tylko ja się nie znam?
