Co jakiś czas dostaję list z prośbą o „LO-terię” – drugą część „Klasy pani Czajki”. Caly czas siedzę nad tą ksiązką. Nie jest to proste, bo mam więcej pracy i obowiązków w telewizji niż kiedyś. Trzeba było jakoś załatać dziurę po „Cogito” i „Victorze gimnazjaliście”. Przecież żyć z czegoś trzeba. Z pisania książek się nie da. Dlatego pisanie idzie powoli. Wielu czytelników to rozumie, ale cały czas są tacy, którzy pojąć tego nie są w stanie. Szczytem jednak jest ostatni (ale nie jedyny w tym stylu) list, w którym czytelniczka zażądała przesłania „LO-terii” mailem. Słowa proszę nie było. List brzmiał: „Przyślij mi LO-terię. Czekam.” Właściwie brakowało słowa „natychmiast”. Miałam ochotę odpisać: „Nie prześlę” i na tym zakończyć korespondencję, ale… wyłumaczyłam swoją decyzję ze szczegółami. Pomijam, że nie umiem, ale mnie nawet nie wypada być chamem.
